कबिता- मानौ तिमी थियौ

-


            मानौ तिमी थियौ
   (।...................................।)

मानौ त्यहा  कुनै पदचापको जङ्गल थिएन
मानौ त्यहाँ कुनै जेब्रा क्रसजस्ता आखाँहरू थिएन
थिएनन् बिसौ बर्ष पुरानो सवारी जस्ता ओठहरू.......

मानौ बिश्वासका धागाहरू थिए
तीन्कै टुप्पामा  उनेको रङ्गीन पतङ्गहरू थिए
जो छुन निस्कन्थे उत्सवका झुप्पा बादलहरू !


मानौ तिमी थियौ
र मात्र म थिए !

तिमी आयौ
मेरो शिरबाट सिरानीको भिड भत्कियो
आखाँले बाथरूमको धारासगै बेसुरले रून छाडेँ

तिमी आयौ
बर्षौदेखि निदाई रहेका किबोर्डबाट अक्षरहरू बिउझिए
उदास गितका आखाँहरूमा तिहारका गुच्छा फक्रिए
मानौँ अचानक अङ्गालोमा आई
 कक्षामासँगै होहल्ला गर्ने पुरा...नो सखी

तर तिमी यसरी आएका रहेछौ मेरो जीवनमा
न तिमीलाई आफ्नो भन्नै सकेँ
न यो मनले पराइ ठान्नै सक्यो !

मानौ
सुनसान कुनामा सुटुक्क
नाजायज सम्बन्ध छाडि हिड्ने कुमारी आमा भए म

मानौ
सुदूर गाउँको छाउघरमा
आफ्नो धर्म निभाउदा निभाउदै बिटुलो भए म

मानौ
तिम्रा विर्य बोक्न अभिशप्त डस्टविन भए म

मानौ
तिमी थियौ
तर म थिए नै !


यदि मैले तिम्रो नाममा एक शब्द लेखे भनें
बेस्कन धड्किने छ कबिता
र धिक्कार्ने छ तिम्रो बेपत्ता मुटुलाई !

(-'अनुहारको भीड' संयुक्त कबिताकृतिमा सङ्ग्रहीत )

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

मोह मोह के धागे....

-
Image
योद्धा आमालाई सम्झिएर-२    -------------------------------------------- मानिस भएर जन्मिनु रहर थिएन । तर म जुन सालनाल सहित संसारमा खसेँ । त्यो संसारकै सुन्दर मानिसको गर्भमा हुर्किएको थियो । अर्थात मेरी आमा हरिमाया विश्वकर्माको । त्यो सालनालको `धागो´ले मोह उनेँको थियो । जीवन उनेँको थियो । धागो गाँस्नु अघि आमा स्वयम् प्रकृतिमा अदृश्य/अजन्म हुनुहुन्थ्यो । जन्मिनु भयो । सालहरूको अन्तरालमा म उहाँकै सालनाल समातेर पृथ्वीमा खसेँ । त्यो सालनालले `मोह´ उन्यो । जीवन उन्यो । ७५/७६ बर्षको आयुपछि चुँडियो । अर्थात आमा पुन:प्रकृतिमै बिलुप्त/अदृश्य हुनुभयो ।  आमाको जन्मस्थान-रामेछाप कटुञ्जे । आमालाई दागबत्ती दिदाँ म पनि जलेको थिएँ । अहिले अक्सर लाग्छ-मरेपछि जलाउने संस्कार सब्से निर्ममहरूको संस्कार हो । यो संस्कारप्रति गहिरो तिरस्कार छ । लागिरहन्छ-आमालाई कतै गाड्न पाएको भए हुन्थ्यो । प्रकृतिमै सड्नु हुन्थ्यो । त्यहिको माटोमा रङ्ग भएर मिसिनु हुन्थ्यो । ससाना झार, बिरुवा भएर उम्रिनु हुन्थ्यो । आमाको औधी याद आउँदा, पश्चतापले/प्रेमले एक्लिदा त्यहाँ गएर ती झारहरू छुन्थेँ । तिनलाई सुनाउथे कि म कत...
Read more

योद्धा आमालाई सम्झिएर-१

-
Image
योद्धा आमालाई सम्झिएर  ----------------------------------------  `आमा´को लागि आमा हुनु भनेको के थियो ? म कहिल्यै महसुस गर्न सक्नेछैन । तर सन्तानको लागि आमा के हुन्छ ? असङ्ख्य अनिद्रामा, अफ्ठ्यारामा, असहजतामा पनि धरती भइ एक्लै फैलिनु, सन्तानको सुखमा आकाश झैँ उज्यालिनु, जीवनकै सब्से सुन्दर आदर्शमा आफ्नो रक्तमांसको डल्लालाई डोहोर्याउन चाहनु सायद आमा हुनु हो । कम्तिमा मेरी आमालाई यस्तै पाएँ । सन्तानको लागि आफ्नो थर दिन समेत योग्य नहुने देशमा, सन्तानको लागि एक चिर्कटो नागरिकता दिन समेत योग्य नहुने देशमा सायद हरेकजसो आमाको यस्तै विषम चित्र बन्छ । यस्तै उदास अनुहार बन्छ । यस्तै थकित अनुहार सम्झिएर हामी आमालाई महान भन्छौं । तर आमाको एकलौटी सकसहरू कम गर्दैनौँ ।    समाजशास्त्रको आँखामा आमा महान होइन; शोषित हो, उत्पिडित हो, दास हो । यसको चेपमा पिसिएर पनि जसरी मलाई/सन्तानलाई हुर्काउनुभयो । त्यो समानताको मूल्यबाहेकमा तिर्न नसकिने ऋण हो । ज्ञानको नवजात गोडा बामे सरिरहँदा पीडक लाग्छ धरती; सायद आमा हुनु भनेको आफ्नो फरिया/औंला समात्न दिएर उभिन सिकाउनु हो, अग्लो एक्लोपनमा ...
Read more

मनोज बिश्वकर्माको पन्ध्र प्रेम कबिताहरू

-
Image
                               १.शब्द संवाद गर्न समेत मुस्किल थियो संवेगहरूको जञ्जाल थिएँ भावहरू बाटो फेला नपरेको बटुवा जस्तै थिएँ जब म अक्षर थिए तिमी पनि बेअर्थको अक्षर थियौ थियौँ सिम्फोनीबिहिन त्यसपछि हाम्रो समास भयो !        २.केही कुरा आधा नै सुन्दर हुन्छ केही कुरा आधा नै सुन्दर हुन्छ जस्तो तिम्रो शिरबाट खसेको झरना पिठ्युको छेउछाउ नपुग्दै रोकिनु , जस्तो तिम्रो ओठबाट खसेको प्रेमिल स्वर जीवनको किनार नछुदै रोकिनु , जस्तो कि तिम्रो र मेरो सम्बन्ध ... केही कुरा आधा नै सुन्दर हुन्छ जस्तो कि आकाशमा आधा मुस्कुराएको जून , जस्तो कि आधा घाम आधा पानी मिसिएर टाँगिएको ईन्द्रेणी , जस्तो कि आधा अनुहार देखाएको कुनै हिमाल , केही कुरा आधा नै सुन्दर हुन्छ जस्तो कुनै यात्रामा भेटिएको सुन्दर मानिसको नाम छुट्नु , जस्तो कुनै प्रिय गित हजार पटक सुनेँ पनि आधै रहनु , जस्तो कुनै पढ्दै गरेको कबिता अाधामै सक्किनु ....               ...
Read more